Egyptisch sprookje van duizend-en-acht-nachten

Met vijf kilo kleren en twintig kilo cadeautjes trok ik voor een weekje richting Port Said. Even op bezoek bij de familie, de vrienden, de collega’s en de kindjes van vorig jaar…
Al zo lang keek ik ernaar uit om terug te gaan, maar het bleek niet zo eenvoudig om een betaalbaar ticket in de vakantieperiodes te vinden.
Vorige maand kwam er eindelijk een einde aan dit stresserende afwachten… Bij Alitalia boekte ik een ticket aan schappelijke prijs, weliswaar met overstap in Rome. Ik was al lang blij dat ik na een half jaar eindelijk terug naar Egypte zou kunnen gaan.
Aldus stond ik maandag 22 december om vier uur ’s morgens vol zenuwen op de luchthaven te Zaventem…


*** 40 Hours Italian Nightmare ***
==================================
‘Ver-van-mijn-bed-televisiebeelden’ werden werkelijkheid toen ik van het ene op het andere moment op de luchthaven van Rome vast bleek te zitten…
“First time with Alitalia… but the LAST”, was direct het algemene statement.
Vooral de onzekerheid, de onwetendheid en de chaos zijn dingen die ik in levende lijve heb kunnen ervaren. Per toeval raakte ik aan de praat met een Ksenia van Oekraïne en een Egyptisch-Canadese Wael en samen hebben we de hele luchthaven meermaals afgelopen.

Transit in Rome, van daaruit het vliegtuig naar Cairo… Klonk spannend zo alleen, maar het leek goed te doen… Tot de vertraging veranderde in een ‘cancelled flight’… Amper informatie, van her naar der gestuurd en zo goed als geen personeel van Alitalia te bespeuren! Stress alom! In de loop van de dag strandden meer en meer passagiers op de luchthaven en beseften we dat er echt wel een staking aan de gang was. Wij bleven heen en weer lopen, aanschuiven, wachten… Ook de taal was vaak een struikelblok; zo kon men plots geen Engels meer of gebeurden heel wat mededelingen enkel in het Italiaans. Moedeloos werden we af en toe… Tegen de avond moest de politie meermaals tussenkomen om de gemoederen te sussen en in alle tumult besloten de winkels om vroeger te sluiten. Zo waren we dus te laat om iets te eten te zoeken…

Rond middernacht hoorden we via via dat we beneden aan de balie een ticket zouden kunnen krijgen… Niemand te zien dus… Zo kwamen we weer bij de douanepolitie terecht, waar het meisje van Oekraïne plots toch een voorlopig visum kon krijgen. En dan beseffende dat we er in de loop van de dag meerdere uren naast hun kantoor hadden doorgebracht... Maar goed, eindelijk konden we het Italiaanse grondgebied betreden, binnen de luchthaven weliswaar…

Daar kwam al snel een domper op onze verworven vrijheid… Een kilometerlange rij mensen wilden een adres opgeven om hun bagage naartoe te zenden. Onze benen konden onze vermoeide lichamen niet meer dragen, zodat we ons een uurtje later toch maar naar buiten waagden. In de inkomhal zouden we bij de balie van Alitalia een nieuw ticket kunnen bekomen, maar niets bleek minder waar. Een ellenlange rij vol wanhopige mensen… Slechts twee personeelsleden kwamen op dit nachtelijke uur toch werken, zodat het echt trager dan slakkengang vooruit ging.
De hele vertrekhal lag vol slapende mensen: op de stoelen, op de vensterbanken, op de grond… Het enige opengebleven winkeltje was helemaal leeggeplunderd. Hongerig en moe vonden we uiteindelijk een slaapplekje bij de incheckbalie van Swiss Air. De transportband was me iets te hard, zodat ik me installeerde op drie bureaustoelen. Het werd een erg onrustig, meermaals onderbroken dutje dat om 4 uur ’s ochtends plaats moest maken voor de eerste mensen die kwamen inchecken...

De hele nacht was de rij voor een nieuw ticket amper gevorderd, zodat de moed ons in de (stinkende) schoenen zonk… Gelukkig konden we aansluiten bij een Franse jongeman die (ocharme) al vier nachten om en bij de luchthaven had doorgebracht. Raar hoe je stilaan mensen leert kennen, hoe je op de luchthaven je plekje begint te vinden… Zo sloten we rond vijf uur ’s morgens aan in de ellenlange rij en dit zonder de zekerheid dat het nieuwe ticket wel van een uitvliegend vliegtuig zou zijn. Heel wat mensen stonden uiteindelijk zestien onmenselijke uren in de rij… Enkelen zaten op hun bagage of een rijdende bureaustoel…

De Italiaanse televisie en meer personeel van Alitalia kwamen in de voormiddag opdagen, flesjes water werden naar de wachtende mensen gegooid en de medische dienst bekommerde zich om mensen die onwel werden... Al een geluk dat ik er samen met Ksenia was, zo wisselden we af wie op onze bureaustoel zat, konden we iets gaan eten of naar het toilet gaan zonder onze plaats te verliezen… Tegen het middaguur, zo’n zeven uur later, konden we eindelijk een nieuw ticket bemachtigen…
Jammer genoeg bleek Wael’s aanpak efficiënter: hij had bij een andere balie een ticket voor het vliegtuig van 12 uur te pakken gekregen. Voor ons bleef er enkel plaats op het vliegtuig van ’s avonds… Ksenia had via kennissen een vlucht bij Lufthansa geboekt, een extra transit in Zurich en van daaruit naar Alexandrië… Nee, dankjewel… Ik zou er wel op vertrouwen dat de staking voorbij was… Dus mij wachtte een lange en vooral eenzame dag op de luchthaven... Ditmaal kreeg ik wel een maaltijdcheque van Alitalia, maar voor de rest was het echt ijsberend aftellen...

Om 22 uur werd er weeral vertraging aangekondigd, zodat ik me moest inhouden om niet te paniekerig te doen. Mijn belwaarde op m'n GSM was na twee dagen Italië nihil, zodat ik alle bezorgde sms'jes onbeantwoord moest laten.
Toen we om 23 uur vertrekkensklaar op het vliegtuig zaten, wachtte ons nog een onaangename verrassing... Een kleine staking i.v.m. de bagage maakte dat ik pas om 1 uur ’s nachts de Italiaanse bodem achter me liet… Doodmoe, maar oh zo dankbaar dat dit allemaal voorbij was…


*** Vijf Volle Vakantiedagen ***
================================
Na alle tegenslag in Italië, landde ik WOENSDAGOCHTEND eindelijk in Cairo…
Visum, douane en bagage verliepen vlotjes, zodat ik even later met Walid’s auto mee noordwaarts reed. Na twee dagen vertraging werd ik eens zo hartelijk ontvangen door tante Nahid en mijn zesjarige nichtje Nour.
De eerste dag deed ik het rustig aan: eten, slapen, eten… en enkele telefoontjes.
’s Avonds ging ik samen met mijn nicht Basma even wandelen in Port Said, waar we smulden van een lekker stukje ijstaart.

DONDERDAG stond het schoolbezoek op mijn programma, dus lekker vroeg uit bed.
Om 7 uur zat ik samen met Maha op de ferryboot… Alle kinderen én leerkrachten waren blij verrast om me te zien. Zoveel enthousiasme en welgemeende knuffels deden me echt deugd. Jammer genoeg kwam ik slechts voor een korte vakantie en niet om terug te komen werken…
Rond Egyptische lunchtijd zat ik met een pizza te midden van de familie van de directeur. Deze is intussen uitgebreid met de tweeling Faris & Farida en ook de baby ‘Abd-El-Rahman.
Een bezoekje aan de grootmoeder en een nachtelijk wandeling met Basma leidden me uiteindelijk terug naar huis in Port Fuad…

VRIJDAG ben ik rustig begonnen… In de namiddag ging ik op wandel met Nour en bracht ik een bezoekje aan Maha. ’s Avonds nam ik Nour mee naar de “Costume Party” op Fayrouz. Alle kinderen waren verkleed: Sneeuwwitjes, Kerstmannen, feetjes en Mr. Incredibles in overvloed. Kraampjes, optredens, kostuumwedstrijd, bingo… Een leuke avond voor iedereen, enkel de regendruppels waren iets minder!
Met twee Yasmine’s en een broer als chauffeur heb ik nog een warme chocomelk gedronken, wat zeer welkom was in dit winderige weertje.

Ook ZATERDAGOCHTEND bracht ik thuis spelend door met Nour. Mijn lunch had ik met Dalia, Maha en haar zus Amira en ’s avonds bracht ik nog een bezoekje aan tante Walaa met haar twee kindjes.
Het nachtelijke eten en huiswerk maken met Nour duurde nog tot half drie…

ZONDAG was weerom een schooldag voor mij, dus na een korte nacht pijnlijk om op te staan. Ditmaal speelde ik een chocolade-uitdelende kerstman op school en probeerde ik met zoveel mogelijk mensen te praten. Ook de poetsvrouwen kwamen langs voor een babbeltje en tot grote verbazing van de directeur begrepen wij elkaar wondergoed. Mijn kindjes heb ik enkele lessen geobserveerd, ze doen het echt goed in het eerste leerjaar. Meermaals kreeg ik smekende gezichtjes om te vragen of ik niet terug aan hen kwam lesgeven.
Na schooltijd gingen Yasmine en ik mee met Shaimaa naar huis, waar we (zwart)geroosterde vis en rijst aten. Een schattig baby’tje Rahma van twee maanden oud werd door mij in slaap gewiegd. Ook Amira en Heba kwamen later langs, een zotte bende!
De avond bracht ik door met Dr. Marwa en ’s avonds kwam Basma logeren.

Mijn laatste hele dag, MAANDAG, kwam ik traag op gang. In de namiddag bezochten we tante Ghada en haar groot geworden kindjes. ’s Avonds aten we mahshy bij tante Nagwa thuis, lekker! Daarna begon de grote aankopentocht: dadelkoekjes, Egyptische koekjes, fetakaas… Een heus gesleur! Een last-minute meeting met ex-collega Israa en toen was het alweer de laatste wandeling en taxirit richting huis…
Om half 1 ’s nachts nam ik nog afscheid van Maha en haar zus. Daarna genoot ik van een nachtelijk diner bestaande uit brood, kaas, yoghurt en… bedtijd!

DINSDAGOCHTEND (30 december) wuifde ik Nour uit naar school en na wat luieren begon het inpakken. ’s Middag kwam tante Nahid even naar huis om me gedag te zeggen en ook Basma stond er voor een afscheidsgroet. De moeder en broer van de directeur brachten me met het nodige DVD-entertainment naar de luchthaven.
De terugvluchten verliepen duizend maal voorspoediger dan de heenreis, zodat ik mooi, zoals gepland, om 23.30 uur weer Belgische grond raakte.

Alhamdullillah, geen vertraging… klaar om 2008 in schoonheid af te sluiten!