A happy day...

Zondag 25 mei…
Veel te vroeg kwam het vertrek eraan…
Ik zou de bevalling van de tweeling van Rowayda net missen…
Ik zou Marwa, een vriendin van vorig jaar, net niet terug in Egypte weten komen…
Maar het moest zo zijn…

Na een erg korte nacht van vier tot zes uur ’s morgens, begon ik aan de laatste opruimtaken, nam ik mijn laatste douche en kleedde ik me voor de laatste keer aan.
Vervolgens nam ik mijn laatste taxi en kwam ik voor de laatste keer aan op school.
Allemaal voor de laatste keer…
Toch maakte het me niet droevig, want ik besefte dat ik terug kan komen en al deze dingen terug kan doen.

Voor velen was het een verrassing, iedereen was zo blij om me weer te zien.
Nog wat vrolijke foto’s, tevreden knuffels, lachende afscheidskussen…
Heel anders dan het melancholische afscheid van de dag ervoor!

Nog een laatste wandel door de school, de vier verdiepingen op en neer...
Toen was het alweer tijd om door te gaan…
Amira, Maha en Dalia mochten me naar huis brengen, samen met Mister Said van bus one.
Daar zaten we even later in mijn appartementje, waar ik nog snel wat dingen inpakte en de ijskast leegmaakte.

Met alle bagage zaten we rond half tien weer in de bus, op weg naar de grootmoeder…
Echt een fijne rit, zo vrolijk allemaal!

Daar stonden Basma en ik plots alleen op de stoep voor het huis van mama Fatma.
Oom Walid was zoals verwacht erg laat en moest dan ook nog eens zijn auto leegmaken.
Maar uiteindelijk waren we na mijn laatste ashora (pudding met zaadjes) rond 11 uur eindelijk echt op weg…

Veel woestijnzand, palmbomen, aangeplante fruitbomen, oude huisjes, kleine moskeeën, fruitkraampjes, etc. later kwamen we aan op de nieuwe luchthaven in Cairo.

Daar was het nog even wachten op DE MAN om me te helpen met het afgeven van mijn bagage. Een werkkracht van een belangrijke man, die de vriend is van de vriend van… Zoiets ongeveer!

Het liep echter niet zo vlot als hij had gedacht…
Een grote valies van 29 kg, een kleinere van 15 kg en dan nog een valiesje handbagage van 11 kg… Véél te véél dus!
Het was tijd voor het typische Egyptische onderhandelen… Af en toe werd ik erbij betrokken, dan stuurden ze me weer weg. Al gauw gaf ik aan dat ik het valiesje van 15 kg achter kon laten, aangezien hierin mijn winterkleren zaten.
Dan was mijn handbagage nog steeds te zwaar, daar moest iets uit. Maar dit waren cadeautjes die ik gekregen had of koekjes die ik cadeau zou geven.
Wat later kondigde ik doodserieus aan dat ik er een kilo koekjes kon uithalen om aan hen te geven.
Nog steeds te zwaar!

Mijn redder in nood vond toen enkele reizende Egyptenaren die zelf weinig bagage hadden, zodat ik daar een valiesje mee kon meegeven.
Daar vloog mijn breekbare handbagage op de band! Neeeeeee!

Nog niet in orde dus…
Weer werd ik weggestuurd, zodat ze samen konden overleggen…

Toen werd ik erbij geroepen met de vraag of ik mijn handbagage kleiner kon maken.
Ja, de rits ging vlotjes dicht, misschien tegen hun verwachtingen in.

Plots was alles in orde!
Zelfs mijn valiesje met winterkleren was op weg naar het vliegtuig!

Nog eventjes ging ik terug naar buiten om afscheid te nemen van Basma.
Toen kreeg ik ook nog een snelle behandeling bij de visumcontrole, waar ik dus ook zonder zenuwen door kwam deze keer.

Zelfs tot boven aan de roltrap kreeg ik begeleiding en na een erg hartelijke bedanking begaf ik me richting check-in.

Een zalige vlucht! Drie commandanten! Alles perfect drietalig: Nederlands, Frans en Engels!
Al het personeel was erg ontspannen, erg vriendelijk…
We kregen uitgebreid informatie over de vlucht en er was door de zonnige open hemel veel van het land te zien.
Mijn eerste vegetarische maaltijd in de lucht was echt de moeite, zelfs een overheerlijk chocolaatje met een faraonisch gezicht.
Na wat tegenwind en turbulentie en wat lezen en slapen landden we rond 18.30 uur op Belgische bodem, waar het op volgens de piloot 37°C was… Heel wat gelach, waren we terug in Egypte? Daar kwam de correctie, het was slechts 23°C.

Bagage, op weg naar de auto én rijden maar!

Een frietje later kwam ik uitgeteld thuis…

En een dik uur later lag ik al te dromen in mijn eigen zachte bedje!